Kategoria: opis systemu

Znaczenie spółdzielczości dla demokracji
http://dir.icm.edu.pl/pl/Pisma/Tom_1/222

Wikikracja przechowuje informacje o tym kto kogo polecił. Dzięki temu, jeśli ktoś nas zaatakuje poprzez dodanie dużej liczby swoich popleczników, będzie szansa na obronę bo będzie wiadomo od kogo zaczął się atak i kto należy do wrogiej grupy.
Dlatego warto przestrzegać zasady, mówiącej że nowa osoba jest dodawana przez tego kto tą osobę zna i gwarantuje jej uczciwość.

Wyjątek: Takiej informacji brakuje tylko w przypadku ojców założycieli. Nie mniej jednak system jak najbardziej pozwala na wyrzucenie z grupy ojca założyciela.

Warto też przejrzeć listę osób i zaakceptować te, które się zna/lubi/poleca bo każdy dodatkowy punkt akceptacji oznacza, że wrogo nastawione osoby nie będą w stanie wyrzucić kogoś z grupy (poprzez odebranie jej punktów akceptacji).

Ten mechanizm powstał ponieważ kilka lat temu stowarzyszenie „Demokracja Bezpośrednia” zostało zaatakowane przez partię „Demokracja Bezpośrednia”. Partia dodała wiele osób na raz do naszego stowarzyszenia a ponieważ ludzie z partii byli zawsze ze sobą zgodni to było im łatwo przeważyć szalę zwycięstwa w referendach.

Sposób ten nie jest nowy. Wymyślił go Edward Abramowski jakieś 150 lat temu. Pomysł Abramowskiego ma tą przewagę nad innymi sposobami, że nie wymaga zgody polityków. Działanie wymagane jest tylko i wyłącznie od nas – obywateli.

Pomysł jest taki

Należy stworzyć spółdzielnię, pozyskać do niej jak najwięcej uczestników, zbudować w ten sposób lobby obywatelskie i wymusić na politykach* wprowadzenie referendów w skali całego kraju.

Taka grupa odniesie sukces, jeśli będzie prawdziwie demokratyczna. Jeśli nie będzie demokratyczna to ludzie będą z niej odchodzili. Być może dlatego do tej pory tego pomysłu nie udało się zrealizować. Zwykle jakaś mała grupa albo pojedyncza osoba przejmuje kontrolę nad sytuacją a pozostali uczestnicy tracą zainteresowanie ponieważ są odsuwani od podejmowania decyzji.

Aplikacja Wikikracja wymusza używanie pełnej referendalnej demokracji.

*Miało być bez udziału polityków

Politycy w tym scenariuszu są tylko wykonawcami naszej woli. Na początku oczywiście nie będą się nas słuchali ale jeśli uda się osiągnąć liczebność w okolicach 300 000 to można się spodziewać istotnego wpływu na wybory i posłuchu wśród polityków. 

Niezależnie od tego czy jest nas 3 osoby czy 5 milionów, scenariusz przez najbliższe 20 lat będzie cały czas taki sam:
1. Ustalamy listę postulatów. Najlepiej żeby były to gotowe przepisy ale mogą to być wymagania napisane potoczną mową.
2. Przed wyborami wysyłamy tą listę do wszystkich możliwych polityków.
3. Notujemy który polityk odpowiedział i na realizację których postulatów się zgodził.
4. Głosujemy na tego, który najwięcej obiecał 🙂 W wyborach głosujemy wszyscy tak samo – to jest poświęcenie na które trzeba być gotowym w tej zabawie.
5. Przez całą kadencję obserwujemy zachowania wszystkich polityków (również tych, którzy nie odpowiedzieli) i notujemy czy któryś choćby mniej więcej zrealizował nasz postulat.
6. Pod koniec kadencji podliczamy, który z polityków zrealizował ich najwięcej. Nie ma znaczenia czy odezwał się do nas przed wyborami ani czy głosowaliśmy na niego.
7. Wysyłamy informację do polityków, którzy wygrali, że będziemy na nich głosowali w najbliższych wyborach.
8. I ponownie zaczynamy od punktu 1.

Powinno dać się te czynności oprogramować tak żeby nie były bardzo pracochłonne. Dobrze by było też żeby robiło to kilka osób – niektórzy z nas i tak będą oglądali wiadomości i czytali gazety więc to nie problem dopisać nazwisko polityka przy naszym postulacie.

Głosowania w Wikikracji działają tak jak prawdziwe szwajcarskie referenda. Każde referendum ma 2 etapy:

1. Zbieranie podpisów pod wnioskiem o referendum
2. Samo Referendum

Liczba podpisów zebranych pod wnioskiem o referendum jest od początku jawna po to żeby inicjator referendum miał informację czy musi agitować na rzecz swojego pomysłu czy już nie.

Wynik samego referendum (liczba głosów Za i Przeciw) jest widoczny dopiero po jego zakończeniu. Ta informacja jest tajna po to żeby nie sugerować odpowiedzi (owczy pęd).

Mogłoby się wydawać, że zbieranie podpisów pod wnioskiem o referendum wynika z natury „papierowych” głosowań ale okazuje się, że jest to bardzo mądrze przemyślana strategia. Pierwszy etap służy do odsiania „spamu” bez odbierania ludziom możliwości poddania pod głosowanie wszystkiego czego by chcieli. Alternatywą byłaby jakaś komisja (którą można skorumpować) albo progi wyborcze (które są niezgodne z zasadą równości każdego głosu).

W kodzie źródłowym zaszyty jest parametr:
wymaganych_podpisow = 2
Można go zmienić – najlepiej przez głosowanie. Sugeruję aby była to jak najniższa liczba ponieważ lepiej mieć problem ze zbyt dużą liczbą referendów niż być zablokowanym i nie móc zrobić żadnego referendum.
To jest też przyczyna dla której w Szwajcarii potrzeba 50 000 głosów do veta ludowego i 100 000 głosów do inicjatywy obywatelskiej. Te liczby są takie małe nie dlatego, że Szwajcaria ma mało ludności. Są takie małe po to żeby ludzie mogli w każdej chwili zrobić każde referendum w każdej interesującej ich sprawie. Tylko pomysły budzące niechęć prawie wszystkich są odrzucane na pierwszym etapie.

https://github.com/soma115/wikikracja/blob/master/glosowania/views.py

Obecnie zakładanie grupy nie jest zautomatyzowane ale założenie grupy nie będzie dla Ciebie kłopotliwe. Wystarczy, że zbierzesz pierwsze 3 osoby, wyślesz ich emaile i imiona/nicki do mnie a ja założę dla was instancję Wikikracji. Będzie to oddzielna aplikacja z oddzielną bazą danych więc od tego momentu pełną kontrolę nad głosowaniami i przyjmowaniem nowych osób będzie miała twoja grupa.

Musisz też ustalić nazwę dla grupy żeby mieć własny adres. Nazwa powinna być w miarę krótka. Docelowy adres będzie miał format nazwa_grupy.wikikracja.pl
Wyślij wiadomość tutaj.

Istnieje też oczywiście możliwość instalacji Wikikracji na własnym serwerze. Mogę w tym pomóc a jeśli masz umiejętności stawiania aplikacji – możesz to zrobić samodzielnie.

Kod systemu jest otwarty (licencja MIT) i znajduje się tutaj:
https://github.com/soma115/wikikracja

Ile czasu muszę poświęcić?

Żeby uczestniczyć w grupie nie trzeba dużo czasu. Ważne jest tylko to aby być poinformowanym jakie decyzje są podejmowane. Dzięki temu będziesz mógł zareagować jeśli będzie się działo coś co Ci nie odpowiada.

Średnia frekwencja w szwajcarskich referendach to 40% ale nawet jeśli jest niższa nie oznacza to, że obywatele tracą kontrolę nad sytuacją.  Zarówno w Szwajcarii jak i w Wikikracji prawo jest ustalane zawsze w tym samym miejscu więc jeśli proponowany przepis jest po twojej myśli to nie musisz nic robić.

Druk nr 1699

portalsamorzadowy.pl/prawo-i-finanse/zygmunt-frankiewicz-koniecznosc-nowelizowania-wszystkich-ustaw-to-patologia,68577.html

instytutobywatelski.pl/17617/komentarze/ku-dobrej-samorzadnosci

Civilhub – kod aplikacji

github.com/CivilHub/CivilHub

Wikikracja – kod aplikacji

hgithub.com/soma115/wikikracja

Islandia

stjornarskrarfelagid.is
citizens.is

Więcej informacji

wikikracja.pl

Czat

discord.gg/JWSJM64

 

Celem Wikikracji jest umożliwienie społeczności decydować o samej sobie.

Możliwość kierowania własnym losem powinna sprawić, że stworzymy zasady, które premiują sprawiedliwość, szlachetne postawy, szerokie horyzonty, bezwarunkową miłość, współczucie, przyjacielską postawę oraz prawidłowe twierdzenia i przewidywania.

Przyjmowanie nowej osoby działa w ten sposób, że nowa osoba jest proponowana przez kogoś z obecnych członków. Następnie pozostali członkowie akceptują kandydata. Kiedy wystarczająca liczba osób zaakceptuje nową osobę – system wysyła do nowej osoby email z hasłem.

Liczba osób akceptujących kandydata obliczana jest jako procent całej populacji (obecnie 20%). A zatem nowa osoba po przyjęciu powinna też zaakceptować dotychczasowe osoby. Bez tego osoby, które są najdłużej w systemie i mają najmniej głosów mogą zostać wyrzucone bo spadną poniżej 20%.

To nie jest wada systemu tylko jego zaleta. Nie tylko dotychczasowe osoby muszą zaakceptować nową osobę. Również nowa osoba musi zaakceptować dotychczasowych członków. Obowiązuje przymus wzajemnej akceptacji.

Dobry system do głosowania powinien realizować wszystkie możliwe postulaty. W tym przypadku jest to wyjątkowo trudne ponieważ anonimowość oraz pewność co do tego jak kto głosował to sprzeczności.

Rozprawmy się najpierw z anonimowością. Okazuje się, że istnieje zasada, którą możemy wykorzystać. Ta zasada to „Zero knowledge proof” („Dowód przy zerowej wiedzy”). Realizacja tej zasady w aplikacji okazuje się dosyć proste. Wystarczy żeby aplikacja odnotowywała, że dana osoba wzięła już udział w danym głosowaniu natomiast głos tej osoby jedynie zwiększa licznik głosów na TAK lub NIE.

Pewność co do wyników nie jest łatwo osiągnąć ale można użyć następującego obejścia problemu, które nie będzie wymagało rezygnacji z anonimowości. Otóż można zrobić drugi, niezależny system do głosowania. Może on być postawiony na tym samym oprogramowaniu (dzięki temu, że system jest opensource) albo na innym ale koniecznie musi być na innym serwerze i musi być nadzorowany przez innego administratora. Następnie wszyscy głosujący głosują na obydwu systemach. Jeśli wyniki na obu będą bardzo podobne to można będzie mieć pewność, że głosowanie nie zostało sfałszowane.

Jeśli chodzi o potwierdzanie tożsamości to można kiedyś spróbować użyć profilu zaufanego albo przelewów bankowych ale do tego daleka droga. Dlatego na razie, po prostu, wszyscy w danej grupie muszą się znać.